Ang pangalan ko ay Sahar. Ipinanganak at lumaki ako sa Iran. Galing ako sa isang edukado at relihiyosong pamilya na masigasig na gumaganap sa mga tungkuling Islamiko.
Isang araw, umuwi ang tatay ko mula sa trabaho. Umupo siya sa sala at naghintay ng hapunan. Nang tawagin siya ng nanay ko, napansin niyang hindi siya kumikibo. Tinawag ng nanay ko ang mga kapitbahay at mga kaibigan para humingi ng tulong, at dinala si tatay sa ospital. Ginamit namin ang lahat ng paraan at koneksyon para matulungan siya, pero walang nangyari. Walang maipaliwanag ang mga doktor, at hindi nila alam kung paano siya gagamutin. Dahil dito, si tatay ay nanatiling nakahiga sa kama sa loob ng maraming buwan.
Isang araw, habang naglalakad sa labas ang nanay ko, nakasalubong niya ang isa sa mga kaibigan ng tatay ko na matagal nang umalis sa aming lungsod. Lumipat siya sa ibang bansa dahil sa pag-uusig sa mga Kristiyano. Ikinuwento ni nanay sa kanya ang kalagayan ni tatay, na mahigit 50 araw nang nakahiga sa kama at halos hininga na lang ang mayroon.
Mabait na tinanong ng kaibigan kung maaari siyang bumisita sa bahay kasama ang isang kaibigan na doktor. Inanyayahan siya ng nanay ko at umasa kami nang may pananabik.
Kinabukasan, dumating ang kaibigan ng tatay ko. Pagkatapos bumati sa amin, dumiretso siya sa kwarto kung saan nakahiga si tatay. Nagtaka si nanay na dumating siyang mag-isa, pero wala na siyang tinanong pa. Sa loob ng kwarto, lumapit siya sa tatay ko at taimtim na nanalangin, tumatawag sa Doktor ng mga doktor na pagalingin ang kanyang kaibigan.
Nakatayo ako noon sa pinto, apat na taong gulang, pinapanood ang lahat. Nang matapos ang kanyang panalangin, nagpaalam na siya. Pagkatalikod niya, nakita kong gumalaw ang tatay ko! Sumigaw ako, “Gumalaw si tatay!” Lahat ay nagmamadaling pumasok sa kwarto at namangha nang makita nilang unti-unti siyang bumabalik sa kanyang normal na kilos. Pagkatapos ng ilang oras, parang walang nangyari at bumalik siya sa dating buhay. Hindi man lang niya naalala na nagkasakit siya.
Lahat kami sa pamilya ay namangha. Paano ito nangyari? Sino ang Diyos na ito na kayang gumawa ng ganito? Saan Siya matatagpuan?
Sinimulan ng taong iyon na ipakilala sa amin ang Diyos na Lumikha ng lahat, si Isa Al-Masih (Jesus Christ), ang Doktor ng mga doktor, Panginoon ng mga panginoon, at Tagapagligtas.
Naghanap kami ng Bibliya sa aming lungsod, pero ipinagbabawal ito sa aming bansa. Ang kaibigan ng tatay ko na nakatira sa Lebanon ang nagpadala sa amin ng Bibliya sa wikang Arabic. Hindi kami marunong mag-Arabic, pero nagsimulang mag-aral si tatay dahil nauuhaw siyang makilala ang Diyos na nagpagaling sa kanya. Patago kaming nag-aaral ng Bibliya.
Habang binabasa ng kapatid ko ang mga kwento ng paglikha, ang paglaya ng mga Israelita, at ang sakripisyo ni Hesus sa krus, namangha siya sa mga pangako ng kapayapaan. Gusto niyang ibahagi ito sa kanyang mga kaibigan. Ngunit binalaan kami na delikado ito.
Isang araw, nawala ang takot ng kapatid ko. Sinabi niya sa mga kaibigan niya na nag-aaral kami ng Bibliya at nakilala namin ang isang Diyos na maawain at mapagmahal. Pero sinabi ng ilan sa mga kaibigan sa kanilang mga magulang, at nagsampa sila ng kaso sa pulisya.
Dumating ang mga pulis sa bahay para hanapin ang kapatid ko at ang Bibliya. Nasa kusina noon si nanay at agad niyang itinago ang Bibliya sa oven. Nailigtas niya kami sa tiyak na kapahamakan.
Dinala ang kapatid kong 16 na taong gulang sa isang lihim na lugar kung saan siya pinahirapan ng tatlong buwan. Umuwi siyang walang ngipin at walang alaala dahil sa labis na electric shock. Na-trauma siya, pero tiniis niya iyon dahil sa pagmamahal niya kay Jesus.
Dahil walang makuhang tulong, pinadala namin siya sa Europa para magpagamot. Ilang buwan lang, nakatanggap kami ng balita na pumanaw na siya. Alam namin na kasama na siya ng Ama sa langit.
Kailangan naming lumipat ng 1,300 kilometro dahil sa banta sa aming buhay. Noong ako’y nasa high school na, nagkaroon ako ng maraming tanong. Minsan nagtanong ako tungkol sa Qur’an sa paaralan, ngunit sinabi ng guro na bawal kuwestyunin ito. Nangulit ako ng ilang buwan, at tinawag ng guro ang pulis. Dinala nila ako sa isang madilim na silid. Doon ako pinahirapan — ininsulto, pinagsalitaan ng masasama, at sinaktan. Inahit nila ang buhok ko, isang malaking kahihiyan para sa isang babae sa aming kultura. Hinila rin nila ang mga kuko ko. Sa kabila ng lahat ng ito, nagtiwala ako sa Diyos. Humingi ako sa Kanya ng lakas at pag-asa.
Nagbayad ang pamilya ko ng malaking halaga para mailabas ako. Kinuha ng pulis ang passport ko at tinatakan. Hindi na ako makakapag-aral o makakapagtrabaho. Ang tanging solusyon ay tumakas. Sumakay ako ng bus patungo sa isang hindi ko kilalang bansa, walang alam kung saan pupunta, pero may tiwala sa Ama sa langit.
Pagdating ko roon, walang gustong tumulong. Naalala ko ang isang pastor na nakita ko sa TV. Tinawagan ko siya at ikinuwento ang lahat. Tinulungan niya ako at inilagay sa isang ligtas na lugar. Nag-aral kami ng Bibliya kasama ang iba pang mga Kristiyano. Ngunit nagkaroon ng digmaan sa bansang iyon kaya kinailangan ko na namang umalis. Pinahintulutan ako ng Diyos na makalabas ng Gitnang Silangan.
Sa wakas, nabautismuhan ako — isang araw na hinding-hindi ko malilimutan.
Ngayon, isa akong estudyante sa theology. Nais kong ibahagi ang Mabuting Balita sa aking mga kababayan upang makilala nila ang Panginoon at Tagapagligtas na si Isa Al-Masih. Alam ko, ang pagsunod sa Kanya ay may kaakibat na pagdurusa, pero ang dugo na ibinuhos Niya para sa akin ay higit pa sa anumang sakripisyo na kaya kong gawin para sa Kanya. Isang araw, sa pagbabalik ni Hesus, ako at ang kapatid ko ay magkakaroon ng mga bagong katawan — walang sakit, walang pighati, kundi puro kagalakan.