Ang pangalan ko ay Kazim, at nagmula ako sa isang pamilyang Iraqi Shiite.
Pagod na ako sa digmaan na umiiral sa aking bansa.
Araw-araw kong nakikita ang mga kababayan kong pinapatay dahil sa matinding galit at hidwaan sa pagitan ng mga Shiite at Sunni Muslim.
Ang buhay ay puno ng takot at paghihirap.
Lagi kong iniisip, baka isang araw ay ako naman ang tamaan ng suicide bomber.
Naisip ko, bakit hindi na lang tayo mamuhay nang mapayapa at magkasama?
Hindi ba’t pareho naman tayong Muslim?
Iisa ang Qur’an na ating sinusunod, at pareho nating hinahangad ang “Tuwid na Daan.”
Sinusunod ko ang yapak ng aking ama, lolo, at mga ninuno.
Palagi akong nagbabasa ng Qur’an, nag-aayuno tuwing Ramadan, pinagdiriwang ang Ashura’, at bumibisita sa mga dambana ng mga Imam.
Ginagawa ko ang lahat ng dapat gawin bilang isang mabuting Shiite Muslim.
Pero sa puso ko, may bumabagabag.
Marami akong tanong na hindi masagot.
Bakit may mga talata sa Qur’an, tulad ng sa Surat Al-Tawba (Surah 9), na ginagamit upang bigyang-katwiran ang pagpatay sa iba?
Umiiyak ako isang gabi habang nananalangin sa Diyos—kahit bawal sa aming tradisyon ang umiyak.
Sinabi ko, “Diyos, bakit hindi Ninyo itigil ang digmaan na ito?”
Pero sa halip na matapos, lalo pa itong lumala.
Kaya nagpasya ang aming pamilya na lumipat sa Jordan.
Sa Jordan, mas mapayapa ang buhay.
Walang mga suicide bombers, walang kotse na sumasabog, walang mga gusaling nasusunog.
Doon ako nagsimulang pumunta sa isang community center sa Amman.
Nakilala ko ang iba’t ibang tao roon, pero may isang lalaki na kakaiba sa lahat.
Ilang linggo ko siyang pinagmasdan.
Lagi siyang kalmado, nakangiti, at mahinahon sa pakikitungo sa lahat.
Naramdaman ko na gusto ko siyang kaibiganin.
Isang araw, inanyayahan niya akong kumain sa isang Iraqi restaurant.
Gusto raw niyang maramdaman kong parang nasa bahay lang ako.
Doon ko siya tinanong, “Ano ang sikreto mo? Bakit parang puno ka ng kagalakan at kapayapaan?”
Halos mabulunan ako sa sagot niya: “Dahil kay Jesus,” sabi niya.
Tinatawag namin Siya sa Islam na Propeta Isa Al-Masih.
Ilang oras kaming nag-usap.
Ipinakita niya sa akin si Isa mula sa Qur’an at sa Bibliya.
Mas kabisado pa niya ang Qur’an kaysa sa akin!
Sinabi niya, “Si Isa ang nagbibigay ng kapayapaan ayon sa Qur’an (Surah Maryam 19:33) at sa Injil (Juan 14:27, Ang Salita ng Diyos Filipino Version).”
Nakipagtalo ako sa kanya, pero nanatili siyang kalmado.
Hindi siya nakipagdebate; ipinakita lang niya sa akin ang mga talata mula sa Qur’an at sa Bibliya.
Pag-uwi ko, nagsimula akong magbasa ulit ng Qur’an, hadith, at mga aklat na Islamiko.
Nanood ako ng mga video sa YouTube, at naghanap ng kasagutan sa Internet.
Pero habang ginagawa ko iyon, parang lalong lumalapit sa akin si Isa.
Iba Siya. Siya ay mapagmahal, maawain, at puno ng kapayapaan.
Pero hindi ko kayang paniwalaan na Siya ang Diyos—iyon ay shirk, ang pinakamalaking kasalanan na hindi pinapatawad ayon sa Islam.
Isang araw, binigyan ako ng aking kaibigan ng isang kopya ng Injil (Bagong Tipan).
Sabi niya, “Basahin mo ito, tapos pag-usapan natin.”
Tinanggap ko ito bilang respeto sa kanya, pero hindi ko talaga planong basahin.
Tinago ko ito sa aking aparador.
Nang gabing iyon, nanaginip ako.
May nakita akong isang lalaki na nakaputi, nagniningning na parang araw.
Sinabi niya, “Basahin mo ang aklat na binigay sa iyo ng kaibigan mo.”
Tinanong ko siya, “Sino ka?”
Sagot niya, “Basahin mo ang aklat, at malalaman mo.”
Pagkagising ko, agad kong binuksan ang aklat.
Hindi ko ito mabitiwan.
Naramdaman kong si Jesus ang nakita ko sa panaginip.
Alam kong tama ang kaibigan ko.
Alam kong kailangan kong kilalanin si Isa at sambahin Siya.
Nahanap ko na ang matagal ko nang hinahanap.
Pero nagdulot ito ng maraming pagsubok sa pamilya ko.
Sa mga panahong iyon, laging nariyan ang kaibigan ko para sumuporta.
Sinabi niya, “Manatili ka sa iyong pamilya. Mahalin mo sila. Ipakita mo sa pamamagitan ng iyong buhay kung sino si Jesus.”
Ngayon, si Jesus na ang aking Panginoon at Tagapagligtas.
Mahal ko Siya at pinupuri Siya araw-araw.
Hindi ko kayang mabuhay nang wala Siya sa aking buhay.
Nanatili pa rin ako sa pamilya ko, patuloy na nagpapakita ng kapayapaan, kabaitan, at pagmamahal na ipinakita sa akin ng kaibigan ko.
Idinadalangin ko na makilala rin Siya ng aking pamilya—sana magpakita rin si Isa sa kanila sa panaginip tulad ng ginawa Niya sa akin.
Mangyaring ipagdasal ninyo ako at ang aking pamilya.