Ako si Ahmad, isang Shiite mula sa Iraq. Umalis ako sa aming bansa dahil sa giyera at sa matinding embargo noong panahon ni Saddam Hussein. Hindi na ako makabalik doon — sigurado akong papatayin nila ako. Nawalan ako ng pamilya sa digmaan. Ang aking mga kapatid ay napatay sa digmaang Iraq-Iran, at ang aking mga magulang naman noong ikalawang digmaan sa Iraq noong 2003. Sa nakalipas na 25 taon, dito na ako nakatira sa Jordan.
Isang araw, naglalakad ako sa kalye na may mabigat na dinadala sa puso ko.
Tinanong ko ang sarili ko, “Bakit lahat ito nangyari sa akin? Bakit kailangan kong magdusa at mawalan ng pamilya? Bakit ang tagal maayos ng papeles ko sa imigrasyon?”
Pabulong ko itong sinasabi habang naglalakad.
Habang dumadaan ako sa isang simbahan, parang may bumubulong sa puso ko na pumasok ako sa loob. Pero kinabahan ako.
Sabi ko sa sarili ko, “Papasukin ba nila ako? Baka itaboy lang nila ako.”
Pero hindi ko mapigilan ang pakiramdam na pumapasok sa puso ko — kaya sumunod ako.
Pagpasok ko sa simbahan, napansin kong walang mga rebulto o larawan — mga taong nakaupo lang, tahimik na nakikinig sa isang nagpre-preach.
Nagbibigay siya ng mensahe sa English. Hindi ako ganoon kagaling sa English, kaya pinili ko na lang na makinig at subukang intindihin.
Napansin ng mangangaral na nahihirapan akong makaintindi, kaya sinimulan niyang ulitin ang mga pangunahing punto sa Arabic.
Doon ko naintindihan at nagustuhan ang sinasabi niya.
Pagkatapos ng gawain, nagulat ako — lumapit siya sa akin at tinanggap ako nang bukas ang kanyang mga palad.
Napakabait niya at parang matagal na kaming magkaibigan. Inimbitahan niya pa akong kumain ng tanghalian kasama ang kanyang pamilya.
Hindi ko alam kung tatanggapin ko, pero pinilit niya akong sumama.
Sumama ako… at doon nagsimula ang isang matagal at espesyal na pagkakaibigan.
Mula noon, marami akong tinanong sa kanya.
Ang dami kong tanong!
Pero hindi siya nagalit o nainis.
Maunawain siya, at sagot niya’y puno ng pagmamahal at katiyakan sa paniniwala niya.
Nagsimula kaming mag-aral ng Qur’an at Bibliya.
Napakagaling niya — kabisado niya ang parehong aklat.
Pinag-usapan namin ang lahat:
– Tiwali ba ang Bibliya?
– Sino si Isa (Jesus)?
– Totoo ba ang Trinidad?
– Talagang namatay ba si Isa sa krus?
– Paano ang tungkol sa pamilya?
– Ang inspirasyon ng Qur’an at ng Bibliya.
– At kung ano ang kabuluhan ng Hadith.
Habang tumatagal, nagsimula akong makakita ng mga bagay sa ibang paraan.
Pagkatapos ng apat na taon ng pakikipagkaibigan at pag-aaral kasama ang pastor, tinanggap ko na na ang Bibliya ay hindi kasinungalingan — ito ay Salita ng Diyos.
Nakita ko si Hesus sa ibang liwanag.
Alam ko kung ano ang sinasabi ng Qur’an tungkol kay Isa:
“O Maria! Tunay na binibigyan ka ng magandang balita mula sa Allah tungkol sa isang Salitang mula sa Kanya; ang kanyang pangalan ay ang Mesiyas, si Jesus na anak ni Maria, kilala sa mundong ito at sa Kabilang Buhay, at kabilang sa mga malalapit [kay Allah].”
(Surah Al-Imran 3:45, Salin sa Filipino mula sa Qur’an Al-Karim)
Pero hirap pa rin akong tanggapin na Siya ay Diyos sa laman.
Hanggang sa isang gabi, pagkatapos ng matagal naming pag-uusap tungkol kay Jesus, nanalangin ang kaibigan ko para sa akin.
Hiningi niya sa Diyos na ipakita sa akin ang katotohanan kung sino talaga Siya.
Sabi niya pa, “Kapag totoo kang naghahanap, palaging ipapakita ng Diyos ang Kanyang sarili.”
Kinabukasan ng umaga, nanaginip ako.
Isang Lalaking nakaputi ang kausap ko sa panaginip.
Tinanong Niya ako,
“Bakit ka nagdududa kung sino Ako?”
Sabi ko sa Kanya, “Guro, sino ka?”
Sumagot Siya,
“Ako ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay. Makinig ka sa iyong kaibigan. Sinasabi niya ang totoo.”
Nagising ako ng alas singko ng umaga, at ang tanging gusto kong gawin ay tawagan ang pastor.
Sinabi ko sa kanya sa telepono, “Naniniwala ako!”
Medyo tulog pa siya at naguguluhan, kaya tinanong niya ako, “Naniniwala ka sa ano?”
Halos pasigaw kong sinabi, “Sinasabi ko sa iyo, naniniwala ako!”
Apat na beses ko ‘yong inulit, bago ko napagtantong hindi ko pa nasasabi sa kanya ang tungkol sa panaginip ko.
Kaya sinabi ko, “Nakita ko si Jesus sa panaginip ko! Naniniwala ako na Siya ang aking Diyos at Tagapagligtas!”
Napuno siya ng tuwa para sa akin.
Nagdasal kami sa telepono.
Pinuri namin si Jesus sa pagpapakita ng katotohanan at sa pag-akay sa akin na isuko ang buong buhay ko sa Kanya.
Sa unang pagkakataon, nanalangin ako sa pangalan ni Jesus.
Ngayon, iniisip ko — paano kung hindi ko pinakinggan ang bulong ng Banal na Espiritu noong araw na iyon?
Paano kung hindi ako pumasok sa simbahang iyon?
O kung tinanggihan ko ang imbitasyon na sumama sa kanila sa tanghalian?
Pero alam ko ngayon — ginabayan ako ng Diyos sa loob ng apat na taon ng paghahanap, at itinanim Niya ang katotohanan sa puso ko sa pamamagitan ng isang panaginip.
Hindi naging madali ang buhay ko pagkatapos noon, pero masasabi kong kasama ako ni Apostol Pablo sa kanyang sinabi:
“Dahil dito’y nagtitiis din ako ng mga bagay na ito, gayunman hindi ko ikinahihiya, sapagkat kilala ko kung sino ang aking pinaniniwalaan at ako’y lubos na naniniwala na kaya niyang ingatan ang ipinagkatiwala ko sa kanya hanggang sa Araw na iyon.”
(2 Timoteo 1:12, Filipino Standard Version)