Ang pangalan ko ay Jamshid, at ako ay mula sa Afghanistan. Ipinanganak at lumaki ako sa isang napakarelihiyosong pamilya — tulad ng karamihan sa mga pamilya sa aming bansa. Dahil sa kahirapan, hindi ako nakatapos ng pag-aaral. Mula pagkabata, gaya ng maraming bata sa Afghanistan, nagsimula na akong magtrabaho para matulungan ang aking pamilya.
Noong ako ay 19 na taong gulang, nagpakasal ako — karaniwan ito sa aming kultura. Pagkatapos ng maikling panahon, biniyayaan kami ng Diyos ng isang anak na lalaki. Simple lang ang aming buhay, pero masaya kami.
Pero isang araw, noong dalawang taong gulang pa lang ang aming anak, kinidnap ang aking asawa at anak ng isang tribo. Sinubukan kong hanapin sila, pero hindi ko sila mahanap.
Maya-maya, nakatanggap ako ng mga banta mula sa pamilya ng aking asawa — sinabi nilang papatayin nila ako kung hindi ko maibabalik ang kanilang anak na babae. Pero wala akong kakayahan — kailangan ng pera, mga tao, at mga armas para gawin iyon.
Dahil sa paulit-ulit na pagbabanta, napilitan akong umalis sa aming bansa noong 2000. Tumakas ako at naglakbay sa iba’t ibang kalapit na bansa.
Sa kabila ng maraming hirap at pagsubok, nakarating ako sa Syria. Doon, nahirapan ako dahil hindi ko alam magsalita ng Arabic. Kailangan ko ng trabaho para mabuhay, pero matagal akong walang makuhang trabaho.
Sa wakas, nakahanap ako ng trabaho sa isang panaderya, at doon na rin ako natutulog. Ang may-ari ng panaderya ay isang Lebanese Christian. Sa pananaw ko noon, siya ay isang kaaway. Hindi ko talaga gustong magtrabaho para sa kanya — pero kailangan ko ng trabaho.
Pero ang amo ko, napakabait sa akin. Tinatrato niya akong maayos. Nakakagulat yun para sa akin! Sabi ko sa sarili ko, “Paano niya nagagawang maging mabuti sa akin? Hindi siya Muslim. Kaaway siya. Hindi niya kilala ang tunay na Diyos!”
Dahil sa pagkalito, isang araw naglakas-loob akong tanungin siya:
“Bakit mo ako tinatrato nang mabuti, kahit alam mong iba ang paniniwala natin?”
Sumagot siya,
“Ito ang itinuro sa akin ng Panginoon — magmahal, magpatawad, at manalangin para sa aking mga kaaway.”
Nagulat talaga ako sa sagot niya. Tumagos ito sa puso ko. Napaisip ako, “Ang taong tinatawag kong kaaway, mas maganda pa ang pakikitungo sa akin kaysa sa mga kapwa ko mananampalataya.”
Na-curious ako. Paano kaya siya tinuturuan ng kanyang Diyos na magmahal, magpatawad, at manalangin para sa mga kaaway? Samantalang sa amin, ang turo ay gumanti at lumaban.
Isang araw, inanyayahan ako ng amo ko na sumama sa kanya sa simbahan. Ito ang unang beses na may nag-imbita sa akin sa simbahan. Medyo nagdalawang-isip ako, pero sinabi ko sa kanya na susubukan ko.
Pagpasok ko sa simbahan, may takot ako sa puso. Pero ang mga tao — sinalubong nila ako ng mga ngiti at saya. Hindi ko makakalimutan ang sandaling iyon sa buong buhay ko.
Nagustuhan ko ang simbahan, pero sa parehong oras, natakot ako. Gusto kong malaman: bakit sila iba? Ano ang sikreto ng kaligayahan, kapayapaan, at kagalakan na meron sila?
Habang naka-rehistro ako bilang refugee, bumibisita ako sa UN office sa Damascus. Isang araw, nakita ko ang isang anunsyo tungkol sa Bible Study para sa mga refugee families. Napaisip ako — nag-register ako, pero natakot ako na baka may makaalam.
Hindi ako mapakali. Kinabahan ako at halos hindi makatulog sa mga susunod na araw. Sa loob-loob ko, alam kong kailangan kong magdesisyon.
Isang gabi, habang natutulog ako, may narinig akong boses na nagsabi, “Huwag kang matakot.”
Ang boses na iyon ay nagdulot ng kapayapaan sa akin. Nagising ako — walang ibang tao sa kwarto.
Kinabukasan ng gabi, narinig ko ulit ang parehong boses:
“Huwag kang matakot.”
Pagising ko kinabukasan, napuno ako ng saya at kapayapaan. Naalis ang takot ko. Alam kong iyon ay boses mula sa Diyos — tinutulungan akong huwag matakot, hinihikayat akong sumali sa pag-aaral ng Bibliya.
Isang araw, habang nasa UN office ako, may nakita akong grupo ng mga tao na nakapalibot sa isang bulletin board. May nakita akong ad tungkol sa Arabic class — tatlong estudyante lang ang kailangan para magsimula ang klase. Sa isip ko, parang imposible na may iba pang interesadong matuto.
Pero ang mga paraan ng Diyos ay kakaiba. Pagkalipas ng isang linggo, nakatanggap ako ng tawag — may mga nagparehistro na rin! Bukas na ang klase at tuwing Huwebes ito.
Hindi ako nakapag-aral noon dahil sa hirap ng buhay. Pero ginawan ng Diyos ng paraan. Dinala Niya sa akin ang isang tao na tumulong sa akin magbasa, magsulat, at higit sa lahat, magbukas ng Bibliya at pagnilayan ang Salita ng Panginoon. Para sa akin, isa itong himala mula sa Diyos.
Lumago ako sa kaalaman tungkol sa Panginoong Jesus — kung sino Siya, at ang Kanyang walang hanggang pag-ibig. Tinatanggap ko Siya ngayon bilang aking Tagapagligtas at Panginoon ng aking buhay.
Ang buhay kasama si Jesus ay puno ng kaligayahan. Ramdam ko ang presensya Niya sa bawat hakbang ko, kahit sa pinakamahirap na sandali.
Ang dalangin ko — sana tanggapin mo rin si Jesus bilang iyong personal na Tagapagligtas.